Φετ-φα-τζί-δης (σκέτο, χωρίς οε, οε, οε)

Οταν σε κάθε ευκαιρία που σου δίνεται προσπαθείς να αποδείξεις σε κάποιον ότι κάνει λάθος, το πιθανότερο είναι να τον δικαιώσεις. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τελευταία στην περίπτωση του Γιάννη Φετφατζίδη (οε, οε, οε...).
Η αγωνιστική συμπεριφορά του πιτσιρικά, αποτελεί την απόλυτη δικαίωση του Ερνέστο Βαλβέρδε που στα τελευταία παιχνίδια τον έχει μεταξύ πάγκου και εξέδρας. Και δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με δηλώσεις που είτε εκφράζουν παράπονα για τον παραγκωνισμό του («ευτυχώς που υπάρχει και η Εθνική»), είτε τις διαψεύδουν («είναι δυνατόν να έχω πρόβλημα με τον άνθρωπο που με ανέδειξε;»). Το θέμα είναι τι βλέπουμε στο γήπεδο. Και σίγουρα η απόδοση του μικρού στα χρονικά διαστήματα που αγωνίζεται, τόσο με τον Ολυμπιακό αλλά κυρίως με την Εθνική, είναι απογοητευτική. Είναι ίσως η επιτομή του ποδοσφαιριστή που θέλει να καταθέσει εκ νέου τα διαπιστευτήριά του, παίζοντας για την πάρτη του, ξεχνώντας όμως την ομάδα.
Οι διθυραμβικές κριτικές, οι επιθετικοί προσδιορισμοί μπροστά από κάθε αναφορά στο όνομά του αλλά και η αντιμετώπιση του κόσμου γύρισαν, ως συνήθως, μπούμερανγκ, με αποτέλεσμα το τελευταίο διάστημα να βλέπουμε το φάντασμα του παίκτη που μπήκε ξαφνικά στη ζωή μας και με τις ενέργειές του ομόρφυνε τη μίζερη ποδοσφαιρική μας πραγματικότητα. Την ίδια πραγματικότητα που μας κάνει όλους να ενθουσιαζόμαστε σε βαθμό υπερβολής όταν παρουσιάζονται περιπτώσεις σαν του Φετφατζίδη, αδιαφορώντας όμως για τις συνέπειες.
Ο μοναδικός άνθρωπος, πέρα από το στενό οικογενειακό περιβάλλον, που μπορεί να συνεφέρει τον μικρό είναι ο προπονητής του. Με ποιον τρόπο, θα το κρίνει ο ίδιος. Το παράδειγμα του Τσιάρτα και των ευεργετικών συνεπειών που είχε το πέρασμά του από τον πάγκο όταν έδειξε να κάθεται πάνω στις δάφνες μιας ντρίμπλας - εμετού και ενός φάουλ - μπανάνα δεν είναι δα και τόσο παλιό...

Υγιής αλλά επιλεκτική ή επιλεκτική αλλά υγιής;

Πολλά γράφτηκαν, διαβάστηκαν και ακόμα περισσότερα ακούστηκαν την τελευταία εβδομάδα σχετικά με την συμπεριφορά των οπαδών του ΠΑΟΚ στα δύο διαδοχικά ντέρμπι, με Ολυμπιακό για το κύπελλο και Παναθηναϊκό για το πρωτάθλημα. Πραγματικά είναι απορίας άξιο πώς 40 - 50 άτομα έφταναν και περίσσευαν για να προκληθεί μεγάλη ένταση, με αποκορύφωμα φυσικά το ποτήρι που… σέρβιραν στο Μιραλάς (προφανώς όχι για να δροσιστεί), σε ένα παιχνίδι που όλα κύλησαν πρίμα για τον ΠΑΟΚ και λίγες μέρες μετά, καμιά 25αριά χιλιάδες να έχουν υποδειγματική συμπεριφορά, σε ένα παιχνίδι που όλα πήγαν στραβά για την ομάδα τους.
Και μπορεί να υπάρχουν αμφιβολίες αν και κατά πόσο οι ΠΑΟΚτσήδες θα ήταν «Παναγίες» στο παιχνίδι με τον ΠΑΟ αν η ομάδα τους είχε αποκλειστεί από τον Ολυμπιακό, όμως ας μην φτάνουμε στο άλλο άκρο και να τους κατηγορούμε επειδή έκαναν απλώς τα αυτονόητα. Να είναι δηλαδή κοντά στην ομάδα τους, να μην σημαδεύουν με μπουκάλια και πέτρες τους αντιπάλους στα (μετρημένα στα δάχτυλα) κόρνερ του Παναθηναϊκού, να προσπαθούν να σπρώξουν τους παίκτες τους στην ανατροπή και στο τέλος, παρά την ήττα, να τους χειροκροτούν για την προσπάθεια. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η ομάδα εξαργύρωνε ακόμα τη νίκη - πρόκριση επί του μισητού Ολυμπιακού. Ισως να είναι κι έτσι. Ομως μην κάνουμε λες και ανακαλύψαμε την Αμερική. Η κατάσταση στα παιχνίδια ΠΑΟΚ - Ολυμπιακού είναι αυτή που είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει, τουλάχιστον όχι σύντομα και ειδικά σε παιχνίδια που υπάρχει κάποιο διακύβευμα. Εκτός κι αν έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι τα δικά μας «καλόπαιδα» έχουν την ίδια συμπεριφορά όταν παίζουμε με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ...

Ο... ήρωας του μέσου Ελληνα οπαδού

Η παρακάτω σκηνή είναι αληθινή και έλαβε χώρα στον αγώνα Ολυμπιακού - Πανσερραϊκού. Ο Ποτουρίδης ανατρέπει τον επιθετικό των φιλοξενούμενων Νταλέ, o διαιτητής δίνει πέναλτι και στις πρώτες σειρές κάτω από τα δημοσιογραφικά επικρατεί αναβρασμός. Αρκετοί οπαδοί έχουν στραφεί προς τους δημοσιογράφους (οι οποίοι έχουν μπροστά τους μόνιτορ) και ρωτάνε να μάθουν αν όντως ήταν πέναλτι. Στο άκουσμα της απάντησης, που βέβαια δεν άρεσε σε κανέναν, κάποιοι απλά περιορίστηκαν σε μια γκριμάτσα δυσαρέσκειας και γύρισαν... στη δουλειά τους. Κάποιοι άλλοι όμως δεν έμειναν εκεί.
- «Ρε άντε από δω που θα μας πεις ότι ήταν πέναλτι... λες και εμείς δε βλέπουμε» (σ.σ. τα δημοσιογραφικά είναι στο απέναντι τέρμα από αυτό που έγινε η φάση).
- «Αφού το είδες τι ρωτάς ρε φίλε;» ήταν η εύλογη απάντηση για να ακολουθήσει το αποστομωτικό:
- «Tην άποψή σου κράτα τη για την πάρτη σου!!!».
Ανάλογα περιστατικά συμβαίνουν σχεδόν σε όλα τα γήπεδα και σε κάθε παιχνίδι με αμφισβητούμενες φάσεις, με εκείνους που είτε ρωτάνε τους δημοσιογράφους, είτε παίρνουν τηλέφωνο κάποιον φίλο τους που παρακολουθεί το ματς από την τηλεόραση, με την ελπίδα να ακούσουν αυτό που θέλουν. Ποιος θα το φανταζόταν όμως ότι 24 ώρες αργότερα όλοι αυτοί θα έβρισκαν στο πρόσωπο του «Καπετάνιου» τον ήρωά τους. Τον οπαδό που επειδή δεν του άρεσε το σχόλιο του δημοσιογράφου έφτασε μέχρι το σημείο να του ξηλώσει τα μικρόφωνα. Και που αν χρειαστεί θα το ξανακάνει, όπως άφησε να εννοηθεί σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο μόλις δυο μέρες μετά.
ΥΓ (25/1): Μια μόλις εβδομάδα μετά ο καπετάνιος «δικαιώθηκε». Τα δύο πέναλτι σε Τρίπολη και Νέα Σμύρνη ήταν... ουραγκοτάγκοι μπροστά στη μαϊμού του Νίνη στο ΟΑΚΑ, αλλά οι σπίκερ ούτε που διανοήθηκαν να εκφέρουν άποψη. Προφανώς «έβαλαν μυαλό», όπως υποστήριξε ούτε λίγο ούτε πολύ ο δικηγόρος του Βαρδινογιάννη...