Η αγωνιστική συμπεριφορά του πιτσιρικά, αποτελεί την απόλυτη δικαίωση του Ερνέστο Βαλβέρδε που στα τελευταία παιχνίδια τον έχει μεταξύ πάγκου και εξέδρας. Και δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με δηλώσεις που είτε εκφράζουν παράπονα για τον παραγκωνισμό του («ευτυχώς που υπάρχει και η Εθνική»), είτε τις διαψεύδουν («είναι δυνατόν να έχω πρόβλημα με τον άνθρωπο που με ανέδειξε;»). Το θέμα είναι τι βλέπουμε στο γήπεδο. Και σίγουρα η απόδοση του μικρού στα χρονικά διαστήματα που αγωνίζεται, τόσο με τον Ολυμπιακό αλλά κυρίως με την Εθνική, είναι απογοητευτική. Είναι ίσως η επιτομή του ποδοσφαιριστή που θέλει να καταθέσει εκ νέου τα διαπιστευτήριά του, παίζοντας για την πάρτη του, ξεχνώντας όμως την ομάδα.
Οι διθυραμβικές κριτικές, οι επιθετικοί προσδιορισμοί μπροστά από κάθε αναφορά στο όνομά του αλλά και η αντιμετώπιση του κόσμου γύρισαν, ως συνήθως, μπούμερανγκ, με αποτέλεσμα το τελευταίο διάστημα να βλέπουμε το φάντασμα του παίκτη που μπήκε ξαφνικά στη ζωή μας και με τις ενέργειές του ομόρφυνε τη μίζερη ποδοσφαιρική μας πραγματικότητα. Την ίδια πραγματικότητα που μας κάνει όλους να ενθουσιαζόμαστε σε βαθμό υπερβολής όταν παρουσιάζονται περιπτώσεις σαν του Φετφατζίδη, αδιαφορώντας όμως για τις συνέπειες.
Ο μοναδικός άνθρωπος, πέρα από το στενό οικογενειακό περιβάλλον, που μπορεί να συνεφέρει τον μικρό είναι ο προπονητής του. Με ποιον τρόπο, θα το κρίνει ο ίδιος. Το παράδειγμα του Τσιάρτα και των ευεργετικών συνεπειών που είχε το πέρασμά του από τον πάγκο όταν έδειξε να κάθεται πάνω στις δάφνες μιας ντρίμπλας - εμετού και ενός φάουλ - μπανάνα δεν είναι δα και τόσο παλιό...
