Οι δύο όψεις της ευρωπαϊκής απραξίας

Οταν το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός έμενε εκτός Ευρώπης από μία εκ των εκατοντάδων Μακάμπι που ανθούν στο Ισραήλ, δεν ήταν λίγοι εκείνοι (μεταξύ των οποίων κι εμείς) που πίστευαν ότι σε βάθος χρόνου η ομάδα θα μπορούσε να βγει κερδισμένη. Ο αποκλεισμός εκείνος, ήταν η τέλεια αφορμή, ώστε μετά από τα πράγματα (βλ. ιδιοκτησιακό) να αλλάξουν και τα πρόσωπα (αλλαγή προπονητή, μεταγραφές ουσίας). Οπως και έγινε. Μια ακόμα πεποίθησή μας ήταν ότι η ευρωπαϊκή απραξία θα διευκόλυνε στη δημιουργία μιας νέας ομάδας, αφού ο προπονητής θα είχε τη δυνατότητα μέσα από περισσότερες προπονήσεις να περάσει τα στοιχεία που ήθελε. Οπως και γίνεται. Η ομάδα, μπορεί να μη βγάζει μάτια, όμως έχει κάνει καλά παιχνίδια και φαίνεται να παίζει με τον τρόπο που θέλει ο Βαλβέρδε. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος.
Γιατί υπάρχει και η άλλη, αυτή που είδαμε στα παιχνίδια που ο μέσος όρος δυσκολίας ανεβαίνει σημαντικά. Οι ήττες από Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, όχι ως αποτελέσματα αλλά εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο ήρθαν, έδειξαν πόσο έχει επηρεάσει τον Ολυμπιακό η απουσία από την Ευρώπη. Και στα δύο παιχνίδια είδαμε μια ομάδα πολύ soft, χωρίς τσαμπουκά, χωρίς αυτοσυγκέντρωση, που πίστευε ότι θα κερδίσει (ή ότι τουλάχιστον δεν θα χάσει) μόνο και μόνο επειδή είχε καλύτερη εικόνα και από τους δύο αντιπάλους της. Μια ομάδα που, με λίγα λόγια, δεν είναι σε εγρήγορση, αφού δίνει πολύ λιγότερα δύσκολα παιχνίδια από όσα είχε συνηθίσει. Και αν προσθέτουμε και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του στιλ "έλα μωρέ, ποιος ΠΑΟ και ποια ΑΕΚ, για πλάκα τους έχουμε", τότε καταλαβαίνει κανεί ότι είναι πολύ πιο εύκολο να δέσει το γλυκό (με τα γνωστά αποτελέσματα).
Οποια πλευρά του νομίσματος κι αν δει κάποιος, το ταμείο θα γίνει στο τέλος. Και αν ο Ολυμπιακός σηκώσει στο τέλος την κούπα, κανείς (εχέφρων) δεν θα θυμάται χαμένα ντέρμπι του Νοέμβρη. Και βέβαια, θα είναι πολλοί εκείνοι που θα ισχυριστούν ότι ακριβώς επειδή ήταν πιο ξεκούραστος καθάριζε εύκολα τα παιχνίδια που δίνουν τα πρωταθλήματα στη Ελλάδα...
Το θέμα είναι ότι αν ήταν στοιχειωδώς σοβαρή στα δύο αυτά παιχνίδια, η ομάδα θα είχε την ηρεμία της και θα είχε αφήσει τους άλλους να βράζουνε στο ζουμί τους.

ΥΓ: Σαφώς και έπρεπε να διακοπεί η φάση λόγω του καπνογόνου μέσα στην περιοχή, πριν από το γκολ της ΑΕΚ, αλλά μην φτάσουμε στο σημείο να αποδώσουμε εκεί την ήττα. Αυτά είναι για τους άλλους...

Ενας ΣΚΟυΚΟς δεν φέρνει την άνοιξη

Καλή, χρυσή και άγια η ανανέωση της συνεργασίας της ΑΕΚ με τον Νάτσο Σκόκο, όμως με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες επιτεύχθηκε, η «Ενωση» βάζει μεγάλο ντορβά στα… κεφάλια της (δύο είναι, μην το ξεχνάμε).

Για να πείσει τον Αργεντινό μεσοεπιθετικό να πει το «ναι», η ΑΕΚ θα χρειαστεί να βγάλει από τα ταμεία της τα επόμενα τρία χρόνια κάτι λιγότερα από 6 εκατ. ευρώ, συνυπολογίζοντας τις αναπροσαρμοσμένες (κατά 70% παρακαλώ) απολαβές του παίκτη αλλά και την αυξημένη φορολογία, ένα ποσό που μέχρι πρόσφατα έμοιαζε απαγορευτικό για τα οικονομικά δεδομένα της ΠΑΕ.

Και μπορεί ο Σκόκο να παίρνει το χρίσμα του ηγέτη της νέας ΑΕΚ του Χιμένεθ, όμως για να ανταποκριθεί σε αυτόν τον ρόλο είναι απαραίτητο να πλαισιωθεί από παίκτες που θα βάλουν κι αυτοί το… ποδαράκι τους για να ανέβει η ΑΕΚ επίπεδο και να γίνει πιο ανταγωνιστική. Και δε μιλάμε βέβαια μόνο για τον Τζιμπούρ και τον Μπλάνκο, τις άλλες δύο «καυτές πατάτες» που κρατά στα χέρια του ο Αδαμίδης, οι οποίοι είναι σίγουρο ότι τώρα θα ζητήσουν κάτι παραπάνω. Μιλάμε για παίκτες που μαζί με τον Σκόκο, θα κάνουν τη διαφορά και για τους οποίους το χέρι θα χρειαστεί να μπει ίσως και πιο βαθιά, σε μια τσέπη που κάθε άλλο παρά γεμάτη είναι. Αν οι μέτοχοι είναι σε θέση να κάνουν τέτοια ανοίγματα και να προσφέρουν στον Χιμένεθ ένα υλικό καλύτερο από αυτό βρήκε, έχει καλώς. Αν όμως ο «υδραυλικός» είναι το οικονομικό ταβάνι της ΑΕΚ, τότε κακώς ξοδεύτηκαν τόσα λεφτά για χάρη του αφού όπως λέει και ο σοφός λαός «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη».

«Ποιους δουλεύουν;»

(Αναδημοσιεύουμε από το SentraGoal.gr):
Θυμάστε τις εκατέρωθεν δηλώσεις και φωνές των αιωνίων πριν από μια εβδομάδα; Καιρός να τις ξεχάσετε...  Ενωμένοι δήλωσαν μετά το διοικητικό συμβούλιο της Superleague οι παράγοντες των ομάδων, αφήνοντας (μέχρι νεωτέρας...) πίσω τους τα όσα προηγήθηκαν. Αρχικά ο Νικόλας Πατέρας κι έπειτα ο Βαγγέλης Μαρινάκης ξεκαθάρισαν πως δεν υπάρχει κανένα θέμα μεταξύ τους, δόθηκαν οι απαραίτητες διευκρινήσεις στο συμβούλιο και το θέμα θεωρείται λήξαν, ενώ νικητής αναδεικνύεται το ποδόσφαιρο...

Δηλαδή όλος αυτός ο κακός χαμός που προηγήθηκε πήγε τσάμπα; Οχι ρε παιδιά! Και οι απειλές, οι κασέτες, τα νταϊλίκια; Για το τίποτα; Ολα αυτά τα πρωτοσέλιδα, όλο αυτό το μελάνι, όλοι αυτοί οι τίτλοι που έκαναν ακόμα και τους υγιείς να αρρωστήσουν πάνε στράφι; Τους Γκότζους και τους Καραπαπάδες δεν τους σκεφτήκατε καθόλου; Και καλά αυτούς, αλλά εμάς γιατί μας το κάνατε αυτό; Πάνω που είχαμε αρχίσει, οι αφελείς, να πιστεύουμε ότι όντως δεν μιλιέστε μεταξύ σας, ότι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είναι πάνω από τη φιλία σας, ότι όλο αυτό το σκηνικό στο ΟΑΚΑ με τον έναν να κάνει ότι δε βλέπει τον άλλο εκεί στα επίσημα ήταν αληθινό... Τι άλλαξε ξαφνικά, σας άγγιξε το impulse, που έλεγε και μια διαφήμιση; Ή μήπως η εισαγγελική παρέμβαση κάνει τζιζ;
Πολύ φοβάμαι - για να σοβαρευτούμε - ότι Μαρινάκης και Πατέρας αποφάσισαν να θάψουν το τσεκούρι του πολέμου μόνο και μόνο επειδή είδαν ότι το πράγμα είχε αρχίσει να ξεφεύγει επικίνδυνα. Ομως κανείς και τίποτα δεν μας πείθει ότι όλο αυτό το σκηνικό της «ανακωχής» δεν έχει ημερομηνία λήξης το επόμενο... ανάποδο πλάγιο (υπέρ ή εις βάρος οποιουδήποτε από τους δύο).

ΥΓ: Ρε παιδιά, τόσοι και τόσοι βλέπετε τον Γκοβού σε κατάσταση ευθυμίας, στο γνωστό ξενυχτάδικο των πρωτοκλασάτων στην Πειραιώς, τραβήξτε και καμιά φωτογραφία...

Camel ή... Cooper?

Oπου Camel μπορείτε να βάλετε όποιο όνομα τραβάει η ψυχή σας (Φερέιρα, Λε Γκουέν, Γκασπερίνι, κάποιοι ψαγμένοι σκέφτονται ακόμα και τον Τεν Κάτε που τον έχει... καταπιεί η έρημος του Κατάρ). Το Cooper όμως δεν αλλάζει, ούτε επιδέχεται ερμηνειών. Και μπορεί στον Παναθηναϊκό να διατυμπανίζουν ότι ο νέος προπονητής θα είναι ξένος που δεν έχει δουλέψει ποτέ στην Ελλάδα, όμως στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η ομάδα είναι πολύ (μα πάααααααααρα πολύ) πιθανό να ακούσουμε στην πορεία το γνωστό ποίημα περί «γνώστη της ελληνικής πραγματικότητας που θα μπορέσει να βοηθήσει την ομάδα να διατηρήσει τα σκήπτρα στην Ελλάδα». Κάτι απόλυτα λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι στο τέλος του μήνα οι «πράσινοι» θα έχουν μείνει πιθανότατα εκτός Ευρώπης (θου Κύριε φυλακήν τω... πληκτρολόγιώ μου).
Επιπλέον, ένας νεόφερτος προπονητής, όσο καλός και αν είναι θα χρειαστεί - και λογικά - πίστωση χρόνου, με τον κίνδυνο να πετάξει το πουλάκι, κάτι που ο κόσμος του ΠΑΟ δεν θέλει ούτε να σκέφτεται. Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν η περίπτωση να στραφεί ο Παναθηναϊκός στη λύση του Εκτορ Ραούλ Κούπερ συγκεντρώνει όλο και περισσότερες πιθανότητες και φυσικά υποστηρικτές. Ενας προπονητής που είναι κοινό μυστικό ότι αποτελούσε διακαή πόθο του «τριφυλλιού» από πέρυσι αλλά που ο Πατέρας δίστασε να φέρει για να μην ανοίξει μέτωπο με τον Αρη κι έτσι κατέληξε στον Νιόπλια. Τώρα όμως και μετά τα τελευταία αποτελέσματα, οι Αρειανοί όχι μόνο δεν θα σηκώσουν μπαϊράκι, αλλά μάλλον θα δώσουν και τις ευλογίες τους (όχι ο Ανθιμος, αυτός έχει τις δικές του σκοτούρες με την ορκωμοσία Μπουτάρη) για να ξεφορτωθούν τον Αργεντίνο. Κι ας διαψεύδει ο Κόντης... Και βέβαια, ο Κούπερ έχει και ένα ακόμα σημαντικό προσόν που τον χρήζει φαβορί σε σχέση με όλους αυτούς που παρελαύνουν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων: Δεν είναι  ακριβός...

ΥΓ: Η επιλογή Γκμοχ ως προσωρινή λύση κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Κοουτσάρισε με απόλυτη επιτυχία τους παλαίμαχους στην περσινή φιέστα του ΠΑΟ για την κατάκτηση του νταμπλ, άρα μπορεί να τα καταφέρει περίφημα και με τους παλαίμαχους του Νιόπλια!

Στο ίδιο έργο θεατές, αλλά με τους πρωταγωνιστές… ανάποδα

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ το ματς Ολυμπιακού  - Παναθηναϊκού στο δεύτερο γύρο στο «Καραϊσκάκης» θα το παίξω «2». Και εξηγούμαι:

Οι ομοιότητες του φετινού Παναθηναϊκού με τον περσινό Ολυμπιακό αγγίζουν τα όρια του κωμικού. Μια ομάδα έτοιμη μεν, αλλά με παίκτες τρομερά επιβαρημένους από την προηγούμενη γεμάτη σεζόν. Με μια διοίκηση και μια τεχνική ηγεσία ανήμπορη (ή μήπως ανίκανη;) να διαχειριστεί σωστά μια πρωτόγνωρη κατάσταση, όπως είναι η επιβάρυνση κάποιων παικτών από τις υποχρεώσεις του καλοκαιριού. Αποτέλεσμα; Οι διεθνείς που αγωνίστηκαν στο μουντιάλ θυμίζουν παλαίμαχους, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Νιόπλιας. Αντίστοιχα, στον περσινό Ολυμπιακό, η τότε διοίκηση και τεχνική ηγεσία του έδειξαν μοναδική αδυναμία (ή μήπως ανικανότητα;) να διαχειριστούν τη δική τους πρωτόγνωρη κατάσταση, που ήταν η προσπάθεια για είσοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ μετά από δύο προκριματικούς γύρους. Αποτέλεσμα; Η ομάδα ξεκίνησε το πρωτάθλημα σχεδόν καμένη σωματικά, αλλά και ψυχολογικά.
Και οι ομοιότητες δεν σταματούν εδώ. Ο περσινός Ολυμπιακός παρά το ηλεκτροσόκ της συνήθους αλλαγής προπονητή μετά την πρώτη γκέλα (το 0-0 με την Καβάλα), πηγαίνει στο ντέρμπι με -2 βαθμούς και τον Παναθηναϊκό έτοιμο να αδράξει την ευκαιρία για να τελειώσει το πρωτάθλημα από τη 12^η αγωνιστική. Το αποτέλεσμα γνωστό, το ίδιο και η συνέχεια. Οπαδοί και φυλλάδες έκαναν το κομμάτι τους, αλλά όταν οι αδυναμίες ξαναβγήκαν στην επιφάνεια, η ομάδα δεν ξανασήκωσε κεφάλι.
Στον Παναθηναϊκό, φέτος, επέλεξαν να στηρίξουν τον προπονητή και υποδέχτηκαν με την πλάτη στον τοίχο τον Ολυμπιακό, ο οποίος με νίκη βάζει στην κούπα την ταμπέλα «ρεζερβέ». Το ένστικτο της επιβίωσης υπερίσχυσε της ποιότητας, οπαδοί και φυλλάδες έκαναν πάρτι, όμως το πρώτο δείγμα μετά το θρίαμβο δείχνει ότι η (αγωνιστική) κατάσταση δεν βελτιώνεται.
Ο Ολυμπιακός κατέβηκε πέρυσι στο ΟΑΚΑ με διαφορετικό προπονητή σε σχέση με το ματς του α' γύρου, κάτι που πιθανότατα θα συμβεί φέτος με τον ΠΑΟ, αφού είναι κοινό μυστικό ότι στην επόμενη γκέλα ο Νιόπλιας πάει σπίτι του.
Αν οι συμπτώσεις συνεχιστούν και πάμε στο ντέρμπι του 2^ου γύρου με τον Ολυμπιακό να ετοιμάζει πάρτι τίτλου με επίτιμο καλεσμένο τον μεγάλο αντίπαλο, εγώ το ματσάκι θα το παίξω «διπλό».
Μου δίνει άλλωστε κάθε δικαίωμα και ο Ματ…

ΥΓ1: Σίγουρα υπάρχουν και διαφορές και μάλιστα σημαντικές, αλλά δεν ιντριγκάρουν, οπότε τις παραμερίζουμε!

ΥΓ2: Σα λυσσασμένοι έπεφταν στη μπάλα! «Ατρόμητο» πάθος για μια ομάδα που παλεύει για τη σωτηρία της, δέχεται γκολ στο 70' και στα 20 και βάλε λεπτά που απομένουν δεν κάνει ούτε υποψία ευκαιρίας απέναντι σε ένα τσούρμο... παλαιμάχων.

Το «κατόρθωμα» του Μαρινάκη

Λίγοι μόλις μήνες έχουν περάσει από την ημέρα που ανέλαβε το τιμόνι του Ολυμπιακού και ο Βαγγέλης Μαρινάκης φλερτάρει επικίνδυνα με ένα άνευ προηγουμένου κατόρθωμα, μεγαλύτερο και από αυτό του Σωκράτη Κόκκαλη. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στο χτίσιμο μιας νέας αυτοκρατορίας...
Ο Σωκράτης Κόκκαλης παράλληλα με την ομάδα των 13 πρωταθλημάτων στα 15 χρόνια της προεδρίας του, εξέθρεψε και μια γενιά οπαδών που έγιναν αντιολυμπιακοί εξαιτίας της διαιτητικής προστασίας που απολάμβανε η ομάδα και χάρη στην οποία κάποιοι από τους τίτλους κατέληξαν στον Πειραιά. Σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία, δεν παύει όμως να είναι γεγονός.
Ο Μαρινάκης από την πλευρά του φαίνεται ότι έχει βάλει τα θεμέλια για το χτίσιμο - σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα - μιας νέας γενιάς αντιολυμπιακών, με τη διαφορά ότι η αιτία στην περίπτωση αυτή δεν είναι ο ευνοημένος αλλά ο αδικημένος Ολυμπιακός. Σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία, είναι όμως γεγονός: Η συμπεριφορά και η αντίδραση του Μαρινάκη (επίσκεψη στο καμαράκι των διαιτητών, αίτημα για καρατόμηση ή εξαίρεση διαιτητών) μετά από κάθε αγώνα που η ομάδα του αδικείται και ο μεγάλος αντίπαλος ευνοείται, προκαλεί την αγανάκτηση, ακόμα και των υγιώς σκεπτόμενων Ολυμπιακών.